Franciszkański Ruch Apostolski

kwiatek · Gość

są ciekawe wywiady np z ojcem Melchizedekiem MOCĄ CHRYSTUSOWEGO KAPŁAŃSTWA...18 maja 2005 roku o godz. 16.00 w bazylice odbyła się uroczystość święceń ka-płańskich i diakonatu. Święcenia kapłańskie otrzymali: o. Julian Juśkiw, o. Mak-sencjusz Krach, o. Melchizedek Olejok, o. Olgierd Paszkiewicz, o. Przemysław Woźniak. Diakonat natomiast przyjęli: br. Ernest Ogar, br. Ezechiasz Cieśla, br. Ireneusz Toczydłowski, br. Jan Wianney Sokalski, br. Oktawiusz Lamorski, br. Symeon Gwoźdź, br. Wit Chlondowski. Z neoprezbiterami: o. Przemysła-wem oraz o. Melchizedekiem rozmawiała Lucyna Korzekwa.Redakcja: Niedawno przeżywali oj-cowie swoje święcenia kapłańskie i prymicje, jakie znaczenie miały dla Was te uroczystości i jak wyglądały przygotowania do nich?o. Przemysław Woźniak: Długo na te święcenia czekałem, dłużej niż inni bracia, ponieważ według normalnego trybu powinienem być wyświęcony już rok temu. Odczuwałem strach, lęk i szczerze mówiąc starałem się nie myśleć za bardzo o samym dniu święceń. Zajmowałem się codzienny-mi sprawami, starałem się skupić na jak najlepszym wykonaniu zwykłych obowiązków i w ten sposób przygo-tować się do tych uroczystości. Więk-szy stres towarzyszył mi jednak przed złożeniem ślubów wieczystych. Świę-cenia diakonatu, teraz kapłańskie były już konsekwencją tego pierw-szego wyboru. Natomiast odłożenie o rok święceń kapłańskich było moją przemyślaną decyzją, dzięki której mogłem lepiej się do przyjęcia tego daru przygotować. Przez ten dodat-kowy rok pracowałem jako diakon na terenie parafii, co sprawiło, że wejściew kapłaństwo było dla mnie łagod-niejsze.o. Melchizedek Olejok: Przed sa-mymi święceniami przeżywaliśmy wspólne rekolekcje: zarówno bracia, którzy przyjmowali diakonat, jak i przyszli kapłani. Dzięki temu zy-skałem nastawienie duchowe, które bardzo pomogło w sam dzień świę-ceń, który był dosyć nerwowym, więc bardzo przydało się to duchowe przy-gotowanie. Podczas tych rekolekcji, wypełnionych oczywiście modlitwą i skupieniem, odbywały się także dla nas nauki, konferencje, które wygłosił o. Juliusz. Mogę powiedzieć, że do-brze przeżyłem tę uroczystość.Red.: Jak zrodziło się u Ojców powo-łanie? Dlaczego wybrali Ojcowie aku-rat zakon franciszkański?o. Melchizedek: Na początku chcia-łem zostać księdzem diecezjalnym, wstąpić do seminarium diecezjalne-go, jednak nasz duszpasterz zwiózł nas kiedyś na rekolekcje do Miejskiej Górki. Poprzez kontakty z francisz-kanami, dni skupienia, rekolekcje utwierdziłem się w przekonaniu, że chcę zostać franciszkaninem.o. Przemysław: Myśląc o życiu za-konnym, miałem na myśli francisz-kanów lub salezjanów, gdyż oni pra-cują wśród młodzieży. Jednak pod wpływem spotkań z franciszkanami, a także postaci o. Pio, postanowiłem wstąpić do zakonu Braci Mniejszych. Muszę jednak powiedzieć, że wy-obrażenia o życiu zakonnym, jakie miałem przed wstąpieniem, bardzo różniły się z realiami, jakie poznałem będąc w postulacie, nowicjacie, czy seminarium.Red.: Co było dla Ojców największą trudnością na drodze do kapłaństwa? Jaką szczególną trudność niesie ta po-sługa?o. Przemysław: Kapłaństwo odczu-wam jako wielkie zobowiązanie. Je-stem świadomy tego, kim jestem, swoich ułomności i stąd rodzi się obawa, czy zdołam wytrwać w tym, co ślubuję Bogu.o. Melchizedek: Jest to wielka odpo-wiedzialność, gdyż poprzez ten sakra-ment stajemy się odpowiedzialni nie tylko za własne zbawienie, ale przede wszystkim za zbawienie innych lu-dzi. Tu szczególnego znaczenia na-biera sakrament pokuty. Musimy byś w konfesjonale lekarstwem dla ludzi.Red.: Wobec tego co jest dla Ojców największą radością w kapłańskim życiu?o. Przemysław: Dla mnie jest to z pewnością spowiedź święta. Moim wielkim ideałem jest o. Pio, a szcze-gólnie właśnie jego posługa jako spo-wiednika. Obecnie pełnię obowiązki kapelana w szpitalu dziecięcym w za-stępstwie za o. Rajmunda. Jest to dla mnie niesamowite doświadczenie, często spowiadają się tam osoby, któ-re wiele przeżyły i w tym sensie są to szczególne spowiedzi. o. Melchizedek: Tak jak mówił o. Przemysław, wielką radością jest spowiedź i oczywiście Eucharystia. Jesteśmy swego rodzaju „konfesjona-łem śląska”. To dla nas wielka radość, gdyż w sakramencie pokuty mamy możliwość jednania ludzi z Bogiem. Red.: Czym jest dla kapłana Euchary-stia?o. Melchizedek: Tak jak mówił Oj-ciec Święty Jan Paweł II: Nie ma Eu-charystii bez kapłana i nie ma kapłań-stwa bez Eucharystii. Eucharystia jest całym życiem kapłana, z niej może czerpać siły i moc.o. Przemysław: Już od początku na-uki w seminarium towarzyszyła mi
--------------------------------------------------------------------------------
Page 2
11Głos Św. Ludwika - Czerwiec 2005myśl, że właśnie Msza Święta będzie dla mnie największym problemem. Towarzyszył mi stres i obciążenie psychiczne już jako klerykowi przy każdej posłudze podczas liturgii. Jesz-cze teraz koncentruje się na kwestiach czysto technicznych, jednak świado-mość tego, co dzieje się podczas Prze-istoczenia, przemiany chleba i wina w Ciało i Krew Jezusa jest najwięk-szą siłą. Wielu braciom okres przy-gotowań do kapłaństwa wydaje się za długi, gdyż trwa około dziewięciu lat. Dla mnie ten okres oczekiwania jest bardzo krótki, biorąc pod uwagę wielkość Daru, jakim jest kapłaństwo. O. Polikarp Nowak często powtarzał, że nawet jeśli odprawimy w życiu jed-ną Mszę Świętą, to i tak warto było czekać te kilka lat.Red.: Jaka forma duszpasterstwa jest Ojcom najbardziej bliska? o. Przemysław: Mnie najbardziej po-ciąga praca w szpitalu, szczególnie dziecięcym. Będę szczęśliwy, jeśli Pan Bóg tak pokieruje moim życiem, abym mógł spełniać posługę kapelana szpitalnego. o. Melchizedek: Ja jeszcze nie mia-łem okazji nabyć takiej praktyki, jak o. Przemysław, sprawdzić się w pra-cy na parafii. Bardzo mi odpowiadasłużba w konfesjonale. Nie mam spre-cyzowanej jakiejś szczególnej posługi, podoba mi się ogólnie praca w parafii,duszpasterstwo parafialne.Red.: Spotykając się, pracując z mło-dzieżą z pewnością często rozmawia-ją Ojcowie z nimi na temat wyboru drogi życiowej. Czego obawiają się młodzi ludzie, którzy słyszą głos po-wołania do życia zakonnego, z czym mają największe trudności przy po-dejmowaniu decyzji o wstąpieniu do zakonu, seminarium?o. Przemysław: Przeraża ich myśl o rezygnacji z życia rodzinnego, osobistych planów. Nie dostrzegają, jak wielkim darem jest kapłaństwo. W mojej pamięci wyryły się słowa, które usłyszałem kiedyś od pewnej siostry zakonnej: Być kapłanem, to ważniejsze niż być królem, cesarzem, prezydentem czy premierem. Daru kapłaństwa nie zdoła przewyższyć czy zastą-pić żaden urząd, żaden sukces zawodowy czy finansowy. Mam tegoświadomość.o. Melchizedek: Słu-chając wypowiedzi mło-dych ludzi dostrzegam, że nie boją się oni ślubu ubóstwa czy czystości itp. Obawiają się nato-miast trudności z posłu-szeństwem wobec prze-łożonych. Problemówz tym, aby w każdym poleceniu przełożonych dostrzegać Bożą Wolę i podporządkować się jej. Trzeba być gotowym w każdej chwili, jest to w pewnym sensie takie życie na walizkach, trze-ba być jak pielgrzym, tułacz w ciągłej wędrówce.Red.: Bóg zapłać za rozmowę. W imieniu redakcji oraz Parafian ży-czymy Ojcom Neoprezbiterom, aby ten otrzymany dar kapłaństwa rozwi-jali i służyli tym darem Chrystusowi i wszystkim wiernym.Święcenia – obrzęd przekazywania otrzymanej od Chrystusa władzy swoim współpracownikom i następcom przez włożenie rąk i modlitwę zapoczątkowa-ny przez apostołów. Święceniami są: dia-konat, prezbiterat i biskupstwo. Święceń udziela biskup, w wypadku święceń bi-skupich trzech biskupów. Święcenia na-stępują podczas Mszy św. po odczytaniu Ewangelii. Układ ich jest następujący: przedstawienie kandydatów i potwier-dzenie ich wyboru przez biskupa, ho-milia, złożenie przyrzeczeń dotyczących wypełniania obowiązków związanych z wykonywaniem władzy święceń, litania do Wszystkich Świętych, podczas której kandydaci leżą krzyżem, nałożenie rąk na głowy kandydatów w ciszy, modlitwa konsekracyjna, przekazanie odpowied-niego stroju i przedmiotów związanych z wykonywaniem władzy święceń, udzie-lenie znaku pokoju, po czym następuje dalszy ciąg Mszy św. Przy święceniach prezbiterów i biskupów po przekazaniu stroju ma miejsce namaszczenie olejem Krzyżma św. Prezbiterom namaszcza się ręce, biskupom głowę. Prymicje – (z łac. primitiae = pierwociny owoców ziemi, pierwsze dary) Jest to pierwsza Msza św. nowo wyświęcone-go kapłana – neoprezbitera w rodzinnej parafii. Uroczystość prymicyjną rozpo-czyna błogosławieństwo, którego udzie-lają synowi na drogę życia kapłańskiego jego rodzice. Następnie wprowadza się procesjonalnie księdza – prymicjanta do kościoła, aby celebrował Mszę św. pry-micyjną. Na zakończenie uroczystości ksiądz - prymicjant udziela wszystkim obecnym w kościele błogosławieństwa Ojca Świętego, z którym związany jest odpust zupełny, a następnie każdemu z osobna błogosławieństwa prymicyjne-go, rozdzielając przy tym pamiątkowe obrazki.

Wit

Pamiętam dobrze ten dzień Smile

Gość

Pozdrawiam ojca Przemysława mam pytanko do niego czy ma pewne zwyczaje takie jak o Pio. i czy dalej ten stykmatyk jest tak istotny w jego życiu i jak go doświadcza . Cool